Zakdoekjes en tissues, of toch niet?

Lieve allemaal,

Hoe gaat het daar? Het is zoals gewoonlijk weer te lang geleden… het afscheid in Njinikom is al geweest, maar we beginnen toch bij onze drie laatste stageweken.
(Week van 3 juni). Deze week was een korte week voor ons. Nadat we met een non naar een Health Center in Mbessa waren geweest werden we ziek. We hadden er heerlijke cornfufu, yama yama en kip met onze vingers hadden gegeten, maar het was de dagen erna strijd om de wc. We hoorden van sommige Afrikanen dat zij al niet de yama yama (groene bladeren) konden verteren, maar wij al helemaal niet blijkbaar. Vrijdag zijn we opnieuw naar een ander Health Center geweest. We waren nog wel slap op de been, maar wilden het volgende avontuur niet missen en het zou geen lange dag worden zeiden ze. We hadden beter kunnen weten, nu we de Afrikaanse cultuur goed kennen.
Als eerst kregen we een lekke band in de middle of nowhere. Er was geen netwerk en ze konden de spullen niet vinden om de band te verwisselen. Toen kwam Britt in actie en had in een paar tellen de spullen in de achterbak van de auto gevonden. Ze kon ook helpen met band verwisselen: delegeren, haha, want Britt (met het schade herstel bedrijf van haar ouders aan huis) wist als de beste wat er moest gebeuren .
Uiteindelijk aangekomen op de bestemming, bezochten we twee health centers. Eén was heel oud en de ander was ‘moderner’ en werd druk bezocht. De non bepaalde de stand van zaken en regelde wat geldzaken, daarna gingen we weer naar huis. Dat werd tijd ook, want we waren heel moe en er was geen lunch (ondertussen was het 16.00 uur). Helaas wilde de non overal stoppen om op goedkope plaatsen eten en planten te scoren. De driver werd helemaal gestoord en wij ook. Maarja zo gaat dat hier, haha.
Dit was dan de eerste week medical ward… ;-). Nu weekend! Zaterdag hebben we een wandeling gemaakt in Belo met onze ‘nijlpaardengids’ en een vrijwilliger van de VS. Het zou een wandeltocht van drie uur worden, maar het zijn zeker zes uur geworden. Het was een prachtige omgeving, we liepen om een berg heen. Het was ook heel gezellig, we hadden heel veel gekletst en kwamen weer achter meer grappige cultuurverschillen. Soms was het wel erg glad en bij terugkomst in Njinikom vroegen ze of we op de boerderij hadden gewerkt (dus je kunt wel raden hoe we eruit zagen), haha!
Na deze vermoeiende dag konden we het toch niet laten om het dorp in te gaan naar onze vaste danskroeg ‘The Eye’ (hahaha Eline wilde even stad gaan typen in plaats van afgelegen gehucht…).
Zondag was het Eerste Pinksterdag en natuurlijk zaten we fris en fruitig in de kerk. Dit keer gingen we met onze supervisor mee naar een baptische kerk. Deze kerk was pas net gestart en was super klein: een soort schuurtje, aan de bovenkant van een stuk muur zaten nog geen stenen en het was versierd met slingers van wc-rol. Eerst begon de dominee met de mededelingen en we schrokken van zijn harde stem! Daarna werd er gezongen, gedanst en geklapt. Verrassend genoeg werd de kerkdienst afgesloten met vier collectes en een grote veiling van eten (kippen, groenten, noten, etc.).
Okee genoeg over deze week. De laatste week medical ward was extreme chaos, want het ziekenhuis was opnieuw ingedeeld. Dit hield in dat de medical ward en de surgical ward met elkaar moesten verwisselen in één week. Voor ons betekende dit; veel schoonmaken, spullen versjouwen en patiënten verhuizen. Er was niet echt een plan van aanpak. Iedereen begon ergens en wij kregen taken.
Alsof deze verhuizing niet genoeg was, kregen wij ook de mededeling dat wij moesten verhuizen. Er kwamen belangrijke mensen van de overheid en wij moesten in twee dagen verhuist zijn naar het huis waar we eerste weekend ook verbleven. Het voordeel was wel dat we niet zolang moesten te lopen voor de wifi én wonder boven wonder hadden we na vijf dagen INEENS een warme douche!!! (wel een pisstraal, maar dat maakte niet uit!)
We zijn in deze week ook nog met onze supervisor (van Project Hope) mee geweest naar de community. We gingen observeren hoe een mevrouw uit een dorp voorlichting gaf over malaria. Ze heeft recent wat informatie gekregen over malaria en geeft dat door aan het hele dorp. Project Hope gaf tips om te verbeteren. Dit was wel super leuk om te zien, een heel goed project!
Toe aan het weekend: De Shisongers kwamen nu naar ons. Vrijdagavond zaten we paraat in onze oranje outfits in een kroeg (Spanje – Nld). Dit was natuurlijk één groot feest en het was extra spannend omdat de stroom een paar keer uitviel. Wanneer de televisie soms weer aanging, was er ineens een extra goal, lang leve de herhalingen . Onze overwinning hebben we gevierd in The Eye.
Zaterdag 06.30 uur: op elk moment van de dag kan je worden verrast: onze kokkin stond voor de deur om onze kip te slachten! Voor ons inmiddels normaal, maar de Shisongers hebben in hun pyjamaatjes met open mond toegekeken. Hierna hebben we ze een rondleiding gegeven in het ziekenhuis.
’s Middags zijn we wezen wandelen met de tandarts in Njinikom. Nooit geweten dat we op 10 minuten afstand zulk mooi uitzicht hebben op een enorm dal!!! We hebben gezien en uitgelegd gekregen hoe cacao, koffie, suikerbiet en ‘big grannuts’ groeien. We kwamen namelijk een man tegen die graag zijn ‘farm’ wilde laten zien. Ook de tandarts vertelde heel enthousiast mee.
Omdat Britt een beetje bang is voor de tandarts, vroeg hij de hele tijd of ze zijn assistent wilde worden, haha! Britt vertelde heel duidelijk dat ze niet bang voor hem was zolang hij zijn uniform niet aantrok, haha!! We hebben veel gelachen.
Toen we aan het avondeten zaten, begonnen de Shisongers en Britt ineens ‘Happy Birthday’ te zingen!! Het begin van Eline’s verjaardag =D! Dat was wel heel erg leuk! Ze gaven armbandjes en een heel waardevolle chocoladereep voor haar verjaardag. Britt was de gelukkigste in de wereld dat ze haar huisgenootje is, haha!
’s Avonds had Eline een verjaardagsfeestje georganiseerd. Met de Shisongers en acht Afrikanen gingen we een drankje doen en later dansen in The Eye natuurlijk. Dit was een geslaagde avond!
De volgende dag zaten we weer netjes om 8.30 uur in de katholieke kerk. Vandaag was de party of graduation of class 6 (groep 8). We waren uitgenodigd door twee leraren waar we geregeld mee op pad zijn. Tijdens de kerkdienst was er speciale aandacht voor de leerlingen en ze kregen een ketting. Hierna was in een grote hal een optreden van groep 8. Er waren ongeveer 200 ouders. Wij moesten met 4 ouders op de ‘eerste rang’ vooraan zitten, dat was wel een beetje raar gevoel. Voordat het echt startte, gingen de Shisongers al naar huis, want het is een lange weg terug.
Het was een erg leuke middag, de kinderen zongen, dansten en speelden toneel. Er werd veel gelachen. Het had wel wat weg van ‘de groep 8 musical’ die wij kennen, maar dan uitgebreider. Om 16.00 uur was het afgelopen en toen kwam eindelijk de lunch. De moeders hadden enorm veel eten bereid, maar na 10 minuten pakten de kinderen de laatste restjes weg.
’s Avonds heeft Britt aan school gewerkt en heeft Eline nog wat muziek met een Afrikaan uitgewisseld.

De tijd vliegt, we startten nu met onze laatste week op de verloskunde afdeling. Maandag kwamen we erachter hoe rustig het op deze afdeling was als er geen bevalling is. Integendeel tot dinsdag.
De dag startte voor Eline heel mooi: ze werd volwassen (denkt ze), haha. Toen ze de kamer inliep, gingen er allemaal slingers en ballonnen, de tafel was al gedekt en de eitjes zaten in de pan. Hadden jullie dat gedacht, hier in Afrika?? In ieder geval voelde Eline zich gelijk al jarig! Britt kon zich goed excuseren om niet te zingen, want er stond een hele leuke bloem op tafel te zingen  haha.
In het ziekenhuis feliciteerden sommige mensen die wisten dat Eline jarig was, sommige hadden het weken onthouden, dat was wel heel leuk! Verder heeft nu ook een kindje dezelfde geboortedatum als Eline. Het was weer mooi en bijzonder om te zien. Ook zagen we deze dag een echo, alleen toen bleek dat het kindje niet meer leefde. De moeder was al 32 weken en was heel erg van slag, dat was wel naar om te zien. De volgende dag hebben we gezien hoe het kindje met een keizersnede eruit werd gehaald, heel interessant om te zien!
Ook zijn we deze week naar een vrouwengroep geweest met Project Hope. De eerste verrassing was dat er ook mannen waren. Eigenlijk was het een groep de 40 ouders uit een dorp die elke twee weken samenkomen en over problemen en de toekomst praten. Ze hebben samen een spaarpot voor het geval dat iemand ziek wordt of er andere hoge onverwachtste kosten zijn. Op deze manier kunnen ze het opbrengen. Daarnaast werken ze aan een project om in 4 jaar een basisschool te bouwen voor de volgende generatie. Het is namelijk nu 2 uur lopen voor de kinderen naar de basisschool en daarom gaan ze niet. De eerste rijen met stenen waren gelegd dit jaar, heel mooi om te zien! Aan het eind gaven we hen kleren. Super leuk om te zien hoe blij ze ermee waren! Ze gingen voor ons hun dorpslied zingen, wauw!

Woensdag hebben we natuurlijk Nld-Australië gekeken bij een vriend van ons. Alleen toen wij aankwamen zei hij dat hij nog iets moest regelen en dat hij snel zou terugkomen. We hebben hem de hele wedstrijd niet gezien, haha! Alleen sommige andere mensen die geen tv hebben, kwamen af en toe binnen lopen, haha! De wedstrijd was te zien op een tv’tje van 25 bij 30 cm, maar wel met stroom!!
Om 23.00 uur ’s avonds hebben we Kameroen ook aangemoedigd bij onze supervisor, maar dat had niet geholpen… De meeste Afrikanen lagen al te slapen nadat ze 2-0 achterstonden. Over de rest van de wedstrijd zullen we het maar niet hebben.

Verder zijn we deze week druk geweest met ons afscheid en alle regel dingen.
Donderdag gingen we al koken voor de 24 nonnen om ze te bedanken. We hebben 4,5 uur in de keuken gestaan om een enorme pot spaghetti te maken en een hele berg rijstpannenkoeken. Het was een enorm werk, maar super leuk en vooral ook de reacties! We waren bang dat we te weinig hadden, maar ze konden zelfs nog ervan ontbijten de dag erna; helemaal geslaagd dus.

Vrijdag was onze laatste stagedag, een beetje raar, maar niet spannend. Ohja en we hebben de stage gehaald met een dikke 8 . Verder hebben we de hele middag voorbereid op ons afscheidsfeest voor morgen. ’s Avonds hebben we op onze 8 geproost met onze supervisor en wat andere in The Eye.

Zaterdag was het zover, ons afscheidsfeest. We waren allebei een beetje zenuwachtig en hebben de hele dag in de keuken gestaan eigenlijk. Gelukkig waren veel mensen die ons met iets hielpen. Een DJ haalden zijn boxen naar ons huis. Onze supervisor haalde drank omdat hij een auto heeft  en een leraar maakte het programma (op feesten hier is bijna altijd een programma). Om 16.00 uur begon ons feestje wel relax, alleen begon het keihard te regenen en de stroom was uitgevallen, geen muziek dus… Veel mensen kwamen na de regen om 18.00 uur. Het programma werd toen pas voorgelezen en was voor ons nog een verrassing. Er waren eerst wat speeches en wij moesten als laatst. We waren blij dat onze zenuwen weg waren, maar nu kwamen ze toch wel terug, haha. Ook moesten we na het eten als start van de dansvloer een danspartner kiezen en daar een halve minuut mee dansen. We hadden heel erg trek, maar we hadden teveel zenuwen doordat we niet wisten wie we moesten kiezen en ze wilden het programma niet veranderen, haha. Uiteindelijk viel het allemaal erg mee en hebben we samen we nog even de keuken leeggeroofd, hahaha .
We wilden voorkomen dat we te weinig eten en drinken hadden omdat dat heel belangrijk is hier. We hadden super veel ingeslagen, maar we hoorden achteraf dat er nooit een feest is waar zoveel is en daardoor nam iedereen het er lekker van. Zelfs onze bewaker nam een drankje teveel terwijl hij ons huis en het ziekenhuis terrein moest bewaken.
We wilden met iedereen nog naar The Eye, maar onderweg naar beneden kregen we hier spijt van. Eén iemand had echt te vaak de grond gezien en die moesten we eerst naar huis brengen (wij mochten alleen uit van de bewaker als hij ons uitbracht en zijn gezicht aan de bewaker liet zien bij terugkomst). Uiteindelijk hebben we colaatje gedaan met degene die niet zat waren ;-) en zijn we weer naar boven gelopen. We vroegen of twee wilden meelopen naar ons huis toe, zodat de bewaker zag dat we veilig thuis waren. Bij thuiskomst lag de bewaker te slapen tegen onze deur aan en bij roepen werd hij niet wakker. Toen we de deur openden en over hem heen wilde klimmen, viel hij half naar binnen en werd half wakker. We schrokken toen we onze kamer aantroffen, we dachten toen al; dit wordt een enorm werk morgen, maar het was de moeite waard!
Helaas komt uitslapen hier niet voor in het woordenboek: 07.30 uur stond onze kokkin voor de deur om te helpen schoonmaken. Súper lief, alleen het had een uurtje later gemogen… Maar we zijn onze pyjama uitgevlogen en gaan helpen.
Deze dag kregen we verder veel bezoekjes. We hoorden van verschillende mensen dat ze nog nooit zo’n goed feest hadden meegemaakt, dat was wel heel leuk om te kunnen geven!
’s Avonds hebben we het overgebleven eten opgegeten bij onze overbuurman en wat vrienden. Het was zoveel dat ze er ook nog van konden ontbijten. Ons inschattingsvermogen is nog niet zo goed voor grote feesten… haha. Ook hebben we trouwens onze koffers ingepakt… want maandag was dan toch echt het afscheid.

Maandagochtend hebben we iedereen gedag gezegd en de kinderen ballonnen en kleurboekjes met kleurpotloden gegeven. We hadden wel een brok in onze keel, dan merk je toch wat je in drie maanden met mensen hebt opgebouwd.
Om 11.00 uur vertrokken we met een aantal nonnen in een busje. Zij moesten toevallig ook naar Bamenda voor de boodschappen en we konden mee.
Bij aankomst ploften we op de bedden en vielen in slaap… de laatste week was van ochtend tot avond druk en dat voelden we nu ;-). Maar om 17.00 uur speelden Nederland tegen Chili dus wilden we graag aanmoedigen . We hebben we in een kroeg gekeken met iemand die we vanuit Njinikom kende, maar ook in Bamenda was. Helaas werd het weer een onverwachts duur avondje, want hij had mensen uitgenodigd en die gingen ook nog eten. Het gaat hier soms zo raar.

De volgende dag hebben we rustig aan gedaan en zijn we naar de markt geweest, nagels gelakt en heerlijk gegeten en smoothie gedronken bij het Prescafé.
De dag daarop hebben we meer ondernomen en zijn we naar een Handicraft Center in Bamessing geweest. In een rondleiding lieten ze ons zien hoe ze alle Afrikaanse potten maakte. Het was heel leuk en verrassend; want het bedrijfje lag in de middle of nowhere.
’s Avonds hebben we wat gedronken met onze supervisor. We gingen met hem en wat vrienden naar een super luxe kroeg (mooier en moderner dan in Nederland) om afscheid te nemen. Om 02.30 uur hebben we toch maar gezegd dat we wilden gaan omdat we om 07.00 uur gingen doorreizen naar Kribi én Britt moest nog daarvoor een schoolopdracht inleveren…
Eenmaal thuis om 03.15 uur ging Eline slapen en Britt startte haar laptop op. Toen de wekker ging en Eline opstond, zat Britt nog precies hetzelfde op haar bed met haar laptop. Ze zei: INGELEVERD!!!
En zo begon begon onze doorreis…

Van het guesthouse bracht iemand ons naar het busstation in Bamenda vanaf waar we vertrokken naar Douala. In Douala moesten we een stuk met de taxi naar een ander busstation en vanaf dat busstation konden we door naar Kribi.
Uiteindelijk werd het een reis van 16 uur. Britt heeft hard kunnen lachen om Eline die op alle manieren kon slapen tussen alle drukte in de bus. Britt kon niet goed slapen in de bus, maar had wel schik met filmpjes maken van Eline… Het oponthoud viel erg mee op de lange reis: 1 keer politie controle, 4 keer de politie betalen, een lekke band en wat file.
’s Avonds werden we opgehaald in Kribi door een gids van Duitse mensen die we hadden leren kennen in Bamenda. Super lief! Hij had een uur op ons gewacht omdat hij zich zorgen maakte omdat het zolang duurde. Hun reisde dezelfde dag van Bamenda naar Kribi, maar dan in maximaal 8 uur omdat ze eigen vervoer hadden!! Eén van de Duitse mensen werkte al 10 jaar lang elk jaar 3 maanden in Kribi en zij hebben ons deze dagen enorm geholpen met het Frans!! Ze spreken hier namelijk geen woord Engels en ons Frans reikt niet verder dan : je ne parle pas francaise! Haha! (We hebben besloten om naar Kribi te gaan omdat ze in Bamenda zeiden dat het super mooi was, echt de moeite waard was en ons wilde helpen.)
De eerste dag zijn we naar het strand geweest (2 minuten lopen) en hebben we genoten van de hoge golven. De gids was bang dat we verdronken en hield onze hand heel stevig vast bij elke golf. Op zich wel terecht; de zee is enorm onvoorspelbaar en de stroming was heel sterk (richting zee). ’s Middags lunchten we met de Duitse mensen, ze zijn echt heel gastvrij! ’s Avonds aten we verse vis van de bbq in een klein straatje in een piepklein ‘restaurantje?’. Helaas kwam er een fransman pal naast Eline zitten. Hij gaf ons heel aardig een drankje, maar ging vervolgens aan een stuk door Frans praten tot we weg gingen… In het hele ‘gesprek’ konden we eruit halen dat hij wilde dansen en trouwen… We waren blij toen we alles op hadden.
Waarschijnlijk niet meer zo verrassend… maar ’s avonds nodigde we de Duitsers en de gids uit om een drankje te doen. Dit namen ze gelukkig aan als bedankje, het liefst geven ze alles! .

De tweede dag in Kribi, nodigde onze Duitse vrienden ons uit om mee te gaan naar de Pygmees: een volk dat leeft in de bush van jagen. We gingen erheen met een grote kano. Onderweg kwamen we eindelijk aapjes tegen. Eline roept al drie maanden lang: Ik wil apen zien!! Haha. Die doden apen die ze hier aan de weg verkopen, nam ze geen genoegen mee haha.. Het was een schitterende tocht over het water. Om de Pygmees helemaal te bereiken moesten we een stukje door de bush lopen. Nadat we ons hadden voorgesteld, gingen ze een dans voor ons uitvoeren. Ze maakten zelf muziek met spullen uit de bush, klapten en betrokken ons ook bij de dans. Onze gekke sprongen (een poging om hun na te doen) reikten niet tot hun danskunsten. Nadat we hen kleren, geld en lolly’s hadden gegeven, zijn we terug gegaan naar de bewoonde wereld. Met een andere kano hebben we de dichtbij gelegen Lobe watervallen bezocht, erg mooi om te zien! We hebben supermooie foto’s kunnen maken. Net als die prachtige foto’s die je soms op google tegenkomt. Hierna hebben we heerlijke verse vis en gamba’s gegeten aan het strand.

De laatste dag in Kribi hebben we het er nog even goed van genomen! Om 06.00 uur sprongen we al in de zee met de hoge golven! Na nog een heerlijk ontbijtje met onze Duitse vrienden, hebben we weer gezwommen, maar zijn om 12.00 uur vertrokken om op tijd in Douala te zijn voor de voetbal match!
Eline dacht misschien te moeten reserveren omdat het wel Douala was, maar er waren totaal 6 mensen inclusief ons, hahaha! Deze keer konden we de wedstrijd wel op een hele grote beamer zien onder het genot van een pizza (ja dit is echt waar).

En nu voor Britt de laatste uurtjes in spanning… want haar ouders, broer en vriend landen al bijna!!
Dus er volgt alleen nog een blog als we ergens internet vinden, haha.
Eline kan al zeggen, tot over een weekje! En Britt voegt eraan toe: tot over drie weken!

Au revoir vanuit Douala!