En dan eindelijk ons derde blog!

Lieve allemaal,

Het is alweer bijna drie weken geleden dat we iets van ons hebben laten horen. We hebben drie super drukke weken gehad en er is heel veel gebeurd! :)
Laten we beginnen bij de zondag (6 april) voor onze eerste stage week. Een Amerikaanse doctor heeft ons en de andere Nederlanders meegenomen naar de kerkdienst van de nonnen. Het was niet zo Afrikaans helaas als gedacht, er werd niet gedanst ofzo. Het leek meer op een Nederlandse Katholieke kerkdienst, alleen wat langer… haha. Hierna nam de doctor ons mee naar de markt in Njinikom (die is om de 8 dagen). Het was iets anders dan we hadden voorgesteld: we gingen over een onverharde weg naar beneden en het was zeker niet zo gestructureerd als in Nederland. We dachten dat we er meer soorten groenten en fruit konden kopen, maar we zullen niet verhongeren;).

Maandag begonnen we dan toch eindelijk op de afdeling chirurgie. Als we de verschillen en indrukken allemaal benoemen zijn we drie bladzijden verder en dat doen we jullie niet aan, haha. We schrijven alles wat er van de eerste stageweken is bijgebleven en écht bijzonder was . Elke dag worden we begroet door alle verpleegkundigen met ‘good morning’, ‘how are you’ en ‘how was your night’. Op de laatste vraag antwoorden sommige verpleegkundigen ‘my night was very beautiful’. Daar moesten we van binnen allemaal erg om lachen.
Verder is hier taakverpleging. Iedereen verpleegkundige heeft gedurende de dienst een eigen taak, bijv. wondzorg of medicijnen delen. De studenten moeten meestal beginnen met bedden opmaken. De hele afdeling heeft ongeveer 100 bedden. Dus daar zijn we altijd wel even zoet mee. Maar meestal zijn we met nog vier andere studenten (ook uit Kameroen zelf) en verpleegassistenten.
Wat je bij al je handelingen merkt, is dat je niet alles uit de kast kunt trekken. Met bedlakens wordt heel zuinig omgegaan. Soms moet je met een grote ton een heel stuk naar beneden lopen om daar schone lakens op te halen.
En wat heel erg leuk is, is als we langs de kinderkamers lopen, zingen alle kinderen in koor: ‘morning sister, morning sister!’ Of, ‘tita morning, tita morning!’. Dat laatste is in ‘pidgin’ (een mengtaal op basis van engels).

We zijn een paar keer meegegaan met wondzorg. Meestal starten we hiermee na het bedden opmaken rond half 11. De eerste trek begint dan en we hebben allemaal al meerdere keren gemerkt dat het niet mogelijk is om met een lege maag naar sommige wonden te kijken… Buiten op de bankjes zitten of liggen was de beste plaats. Sommige patiënten keken ons maar raar aan, sommige beginnen hele gesprekken terwijl je eigenlijk alleen nog maar stippen ziet.
Alle wonden die wij hebben gezien hebben we nog nooit zo groot in Nederland gezien. We vinden het wel heel interessant en hebben inmiddels allebei al twee wonden verzorgd.
Na de wondverzorging begint de grote schoonmaak van alle materialen van de wondzorg, ook de zwachtels. Alles gebeurd hier met de hand. Wij mogen (gelukkig) geen zwachtels en lakens wassen omdat wij als Nederlanders dit niet goed genoeg kunnen. Hierna wordt alles gedroogd in de zon. Voor zolang de zon schijnt… Want eigenlijk elke middag is hier regen.
Ook worden na de wondzorg de gaasjes en katoen bolletjes bijgemaakt: ze worden zelf geknipt, gevouwen of gerold. Hierna worden er steriele pakketjes van gemaakt, zodat voor elke wond een pakketje met alle spulletjes is. Dit is best een heel werk, maar het is wel goed dat er voor elke patiënt steriele spullen worden gebruikt.

Na ‘the bed making’ of heel soms direct als de dienst start, begonnen we met medicijnen delen. Alles is hier met de hand geschreven en sommige doctors die het recept uitschrijven, hebben echt een doctorshandschrift… Gelukkig kunnen de meeste verpleegkundigen het voor ons vertalen. Verder worden er veel meer injecties in spieren gegeven als in Nederland.

Soms is het nog lastig om alles te begrijpen omdat ze onderling ‘pidgin’ spreken en een moeilijk engels accent hebben ;). ‘Ask someone’ is hier bijvoorbeeld ‘aks someone’. Maar we leren het wel .

Verder werken de verpleegkundigen hier veel harder dan gedacht. Ze starten wel heel rustig op, maar nemen geen pauze en werken soms een uur over. Wij kunnen helaas niet zonder pauze, hebben we ondervonden, haha!

Helaas heeft Britt na drie stagedagen het loodje gelegd en was ze ziek thuis. Ook van de andere Nederlanders waren er veel ziek. Iedereen uit het hele ziekenhuis vroeg aan Eline hoe het met elke Nederlander ging. Ze zijn hier heel betrokken en een non kwam elke dag langs om te kijken hoe het met Britt ging. Na een paar dagen flink ziek en koorts zijn we naar een doctor gegaan. Helaas wisten we nog niet hoe de procedure hier ging en hebben we overal iets langer gewacht dan gemiddeld. De bedoeling was in ieder geval om eerst de bloeddruk, temperatuur, pols, gewicht en lengte te meten bij een verpleegkundige in een openbare ruimte. Nooit gedacht dat je tijdens een reis naar Afrika 4 cm krimpt, haha. Daarna zagen we een doctor en moesten we door naar het lab om bloed te prikken. Na de intramusculaire naald had Britt een hele grote blauwe plek, haha. Alles werd direct onderzocht, alleen het poepen in een heel smal potje lukte niet op commando, haha!!
We moesten weer terug naar de doctor en Britt kreeg medicijnen tegen parasieten. Uiteindelijk duurde dit grapje 4 uur.
Na rustig thuis op de wc te hebben gezeten, kon Britt de dag erna wel haar poeppotje inleveren. En het bleken daadwerkelijk parasieten.
Inmiddels voelt ze zich weer helemaal goed, alleen de darmen protesteren nog soms.

Eline is tot nu toe alleen in een nacht misselijk geweest na het super vette eten van onze kokkin. Over een liter palmolie doet ze drie maaltijden, maar het is wel lekker hoor! 
Ze heeft ook al een kip bij ons voor de deur geslacht!! Gelukkig heeft ze het bloed en de veren ook netjes opgeruimd.. We worden hier uitgelachen dat we dat nog nooit hadden gezien!! En stappen niet hoe wij kip kunnen eten en koken. Ook is het heel raar dat we hier het hoofd, de voeten en de botten niet eten. Onze kokkin bracht die van ons naar een vriend.
Dit klinkt allemaal heel lui, maar onze kokkin kookt maar 1 keer in de week hoor ;). En we zijn erbij gekomen doordat we na onze eerste stagedag bij de Belgische studenten zijn ingetrokken. De Belgen hadden deze kokkin al, en ze dwijlt ook soms en wast en strijkt de kleding. We vonden het prima om hieraan mee te doen.

Nu even over de weekenden. Het eerste weekend na stage was Britt helaas nog erg ziek en is Eline uiteindelijk alleen met de andere Nederlanders naar ‘Lake Nyos’ geweest. Dit was een groter avontuur dan gedacht. Om 6.00 uur ’s ochtends vertrokken we met zijn negenen op motors. Wij reden natuurlijk niet, haha, we zaten met zijn tweeën achterop bij een Afrikaan. We hadden dit geregeld via de security van het ziekenhuis en één van hen ging zelf mee als gids.
Het was een tocht van drie uur heen en twee uur terug naar het meer. De eerste tien minuten was echt even wennen aan de hoge snelheid en we hadden geen helm op. We hadden ook wel enige twijfels of het moesten doen, want je kon er zelfs niet komen met een 4x4 auto. En dat begrepen we achteraf… We hebben lekke band gehad door de enorme keien waar we overheen reden met de motors en sowieso stopten twee motors met rijden. Hier zijn ze alleen zo handig dat we meestal na een kwartiertje weer verder konden. Bij motorpech toverde iedereen allemaal gereedschap uit de jassen, motors, ect.
Wat ook heel leuk was, was dat elke motor hier boxjes heeft. Dus nog muziek ook bij het avontuur!
Het meer zelf was heel mooi en er was ook een waterval dichtbij waar we zijn geweest. We werden op sommige stukken letterlijk goed bij de hand genomen door de Afrikanen, want het was soms heel glad en springen. Iedereen had vieze billen erna :P.
Op de terugweg gingen ze wat harder rijden om voor de regen terug te zijn. Tara zat achter mij op de motor en vloog er een keer bijna af!! Je vloog sowieso vaak in de lucht ondanks dat we ons allemaal goed vasthielden en met onze benen vastklemden.
Eenmaal veilig thuis hoorden we van Britt dat de nonnen ongerust waren. Ze hadden de motors gehoord en vonden het helemaal niet verantwoord.
De dag erna liepen we krom van de spierpijn in onze benen van het klemmen, haha!! Wat een avontuur, al dachten we allemaal wel vaak aan zieke Britt .

Het volgende weekend kon Britt wel weer mee!  We zijn op zaterdag naar Bamenda geweest en hebben de studenten uit onze klas opgezocht. Zij kwamen nu pas aan doordat er in problemen bij hun ziekenhuis waren met de huisvesting. Het was erg leuk om ze te zien en hun avonturen over de aankomst te horen. We hebben gauw grote inkopen gedaan in deze grote stad (bijvoorbeeld thee, jam, groente en fruit). We gingen met een taxi en dat is hier anders als in Nederland. De taxi’s zijn hier een soort volkswagen golf auto’s (Eline schrijft en Britt zegt: neeeee dat is het niet. Het is… nouja, klein gewoon). Er gaan max. drie voorin en vijf achterin. Eline zat op de versnellingspook en Britt tegen de deur, haha! De andere zaten naast Afrikanen gedrukt/op schoot achterin.
Hierna zijn we naar een waterval geweest met een Afrikaan die we in ons guesthouse in Bamenda hadden ontmoet. Het was ook erg mooi, tropisch en vooral de weg/klim erheen was gaaf!
Eind van de dag gingen we weer terug via de achtbaan. We hadden een vlotte taxichauffeur. Toen we 120 km/uur gingen door de bergen, zagen we een bordje 50 km/uur voorbij komen. Door dorpjes ga je hier ook niet langzaam, er wordt gewoon even flink getoeterd, zodat ze weten dat je eraan komt. Verder wordt er niet gecontroleerd op gordels, ect. En ze zijn er eigenlijk ook niet.
We missen alle regels in Nederland absoluut niet.

’s Avonds gingen we naar de avond paasdienst van Njinikom. Al vanaf donderdag waren er paasdiensten, maar zaterdagavond zou een ‘levendige’ dienst zijn. In het begin toverde iedereen kaarsjes tevoorschijn en werden die aan elkaar aangestoken. Wij wisten het alleen niet en hadden geen kaars, maar het was wel mooi en praktisch zonder stroom ;). Verder werd er wat bewogen bij het zingen en werd er een stukje toneel gespeeld. De mis duurde drie uur, dat was wel lang, maar het was wel leuk om mee te maken. We zijn snel gaan slapen, want het leven begint hier vroeg en we hadden zondag om 7.30 afgesproken voor een paasontbijt met de Nederlanders. Hierna gingen we alweer naar Bamenda, onze leuke gids ophalen en naar ‘Lake Awi’. Het meer was mooi om te zien, maar het werd minder leuk toen we weg wilden. Er was een oude meneer (met een groot mes) die zich dit meer toe-eigende en ons eiste 20.000 franken te betalen. Dat is héél veel voor hier en ook voor in Nederland teveel. Gelukkig worden we al handiger in afdingen en kwamen we met 12.000 minder weg.
We reden door naar Bafut, waar het paleis van een fon is. Een fon een koning van een bepaald gebied. Deze staat direct onder de overheid. In dit paleis was alles heel traditioneel en was indrukwekkend om te zien. Helaas hebben we de fon zelf niet kunnen zien, die zit meer eens in de acht dagen op zijn troon. Wel leidde één van zijn vele vrouwen en een zoon ons rond. En zagen we een traditionele mannendans, dat was echt lachen!
Eenmaal terug aten we samen met de Nederlanders en gingen we op tijd naar bed, zoals altijd hier.

Foto’s volgen nog, want het uploaden duurt hier heel erg lang;)

Hopelijk zijn jullie weer op de hoogte en hebben we de volgende keer minder schade in te halen, haha!

Liefs Britt en Eline