Weer een poging tot een kort blog!

Lieve allemaal!

We zijn ons voornemen niet helemaal nagekomen… maar toch iets sneller een blog dan de vorige keer! 
We beginnen bij ons paardenavontuur! Samen met de andere Nederlanders gingen we paardrijden in de bergen. Twee van ons negenen hadden ooit paard gereden, dus voor de meeste een heel avontuur ;). In het begin liepen allemaal jongetjes tussen 12 en 16 jaar met ons paard aan touw, in de hand zeg maar, aan het eind draafden en galoppeerden we zonder die joggies. Britt was heel blij dat ze vanaf het begin alleen mocht rijden. Eline en een van de andere Nederlanders had een klein probleem; het zadel ging los bij galopperen en toen vielen ze eraf, maar niet hard gelukkig .
De route was heel mooi, we gingen door gras, langs water, over keien (arme paarden), ect. We hadden alleen na drie uur een giga zere kont, haha! Toen we op onze taxi terug wachtten, werd het nog even spannend; een van de Nederlanders viel récht voorover. Gelukkig met haar hoofd op Britts schoenen in plaats van de keien. We schrokken ons dood, maar het ging snel beter. Waarschijnlijk was het echt tijd om wat te drinken.. ;) Eenmaal thuis hebben we lekker Hollandse euroshopper pannenkoeken gemaakt, die pakken verkopen ze hier in de grote stad!

Verder hebben we twee weken bij Project Hope gewerkt. In het ziekenhuis in een treatmentcenter voor HIV patiënten. Daar hebben we bijna alle dagen gewerkt; een súper leuk en enthousiast team en we mochten heel zelfstandig werken! ’s Ochtends deden we samen de maandelijkse controles: elke hiv patiënt wordt elke maand gewogen, de bloeddruk en pols worden gemeten en vervolgens krijgen ze medicijnen. De medicijnen mochten we erna ook zelfstandig geven. Het was wel heel veel administratie werk: het boek van de patiënt moest worden geschreven, het dossier van de patiënt in het ziekenhuis, het algemene administratieboek van de nonnen en het administratieboek voor de overheid. Toch was het heel leuk.
Een dag zijn we naar de community geweest. We gingen bij een patiënt met hiv op bezoek in het plaatsje Kikfuini. Het was echt in de middle of nowhere. Een huisje van stenen muren en een grasdak. Ze leefde met haar moeder en haar 2 kinderen. Ze hadden geen stroom, geen netwerk, geen water… Het huisje bestond uit 1 kamer waarin ze kookten (op vuur), sliepen (in 2 bedden totaal) en leefden. We zaten een uur binnen en mochten alles vragen, super interessant. Ondertussen zag Britt elke keer te kijken naar een rat die van links naar rechts langs Eline’s benen liep!!!!!!!!!!! Eline hoorde alleen wat raars, maar dacht dat het misschien een kip was ofzo. De patiënt vertelde alleen dat ze geen vlees eigenlijk aten omdat dat te duur is en ze verdienen alleen iets als ze de groenten of fruit aan de bomen verkopen. Dus Eline had veel vraagtekens, maar was al weg bij rat toen Britt het pas vertelde!!!!
Na deze patiënt gingen we naar een traditional healer van het dorp. Ook een geweldige ervaring, hij vertelde over zijn werk, zijn samenwerking met het ziekenhuis en zijn specialiteiten. Hij zei namelijk dat hij patiënten adviseert om zich bij het ziekenhuis te laten diagnosticeren en dan kan hij ze erna behandelen. Hij liet ook allemaal foto’s zien van voor en na behandeling. Zijn specialiteit is het behandelen van kanker. In zijn medicijnruimte liet hij zien dat hij hoofdzakelijk met bladeren, oliën en honing werkt. In de patiëntenkamer (drie bedden), waarvan in 1 bed een matras lag van aan elkaar genaaide zakken met bladeren erin, waren alleen op dit moment geen patiënten. Bijzonder voor ons om mee te maken en goed om de succesverhalen te horen. Ook de man die mee was van Project Hope zei dat hij wel eens naar een traditionele healer gaat en dat het bij hem helpt.

We hebben ook weer een nationale feestdag meegemaakt. Op 20 mei werd Kameroen van een eenheidsstaat een federatie. Bij elk feest hier wordt eerst gemarcheerd en vervolgens zijn overal feestjes. We hebben met Project Hope gemarcheerd, een leuke ervaring . Erna kochten we op de markt daar suikerbiet en pof pof. Pof pof is een soort oliebol zonder rozijnen. En voor de suikerbiet moet je maar naar de foto’s kijken… we hebben maar gewoon de afrikanen nagedaan. Het was wel slim om de suikerbiet binnenshuis op te eten… want wij zijn niet zo kundig in het eten van suikerbiet, haha!
’s Avonds hebben we nog met wat mensen uit het ziekenhuis een drankje gedaan en heel hard gelachen om alle gedachten die hun over ons hebben en wij over hen!  Ze kennen hier ook dat blondjes dom ‘zijn’ helaas, haha. Ook wisten ze dat wij afrikanen soms wat raar vinden ruiken… hun vinden ons ruiken naar het spul waarmee wij onze oksels wassen ‘deodorant’. En verder waren er nog teveel grappige dingen om nu op te schrijven;).

Helaas krijgen we er steeds meer huisdieren bij. Als eerst een slapeloze nacht voor Britt… een muis in de slaapkamer. Eline hoorde eerst ook al steeds iets lopen, knagen, ect. En moest Britt halverwege de nacht dood laten schrikken, want de muis zat in Eline’s bed. Ze riep om licht van Britt en schoot de klamboe uit. Na lang zoeken en niets vinden, sliep Eline de hele nacht. Britt niet en heeft Eline maar niet wakker gemaakt toen ze hoorde dat de muis meerdere keren haar weer in bed kwam vergezellen. ’s Ochtends bleek ook nog dat de muis onze laatste pepermuntjes had opgegeten…
Het volgende huisdierenavontuur begon ’s ochtends vroeg om 6.15 uur. We werden ruig wakker geschut nadat we een enorme mierentrek in de keuken hadden. Ze kwamen de muur via een gat in en liepen via het schone servies, de prullenbak en de gootsteen het raam weer uit.
Druk begonnen we met schoonmaken met zusteralcohol, zeep, water, doekjes, ect. Helaas kwamen we er net wat te laat achter dat de mieren gemeen beten. Gillend en springend liepen we door het huis, de mieren zaten overal: in Britts bh, onderbroek, haar, ect. Nooit geweten dat kleren zo snel uit konden! Er lopen vaak mensen al rond deze tijd langs ons raam, maar dat maakte echt niet meer uit!!
Gelukkig verdronken ze goed in de alcohol en nadat we terugkwamen van een dagje weg, waren ze allemaal vertrokken! We zullen ze niet missen…

In het volgende weekend (24/25 mei) gingen we zaterdag naar Bamenda. Voor het eerst besloten we de regionale taxi te nemen omdat we dan minder kans hebben om giga te worden afgezet. Het ging nu goed, maar we zaten wel langer in de taxi omdat hij graag met een volle taxi rijdt. Een volle taxi betekent hier 8 man, 4 voor en 4 achterin (of meer als het ook maar enigszins gaat). 8 is zelfs minimaal als er dikke mensen in zitten… We moesten geregeld in tussengelegen dorpjes wachten om de taxi weer vol te laden (vaak ook incl. kofferbak: meestal zitten er bakbanenen in met veel spinnen die je op de achterbak sowieso ook tegenkomt). Toen we een keer samen op een vreemde bijrijdersstoel zaten, moest Britt elke keer met haar billen omhoog als de chauffeur wilde schakelen. Soms kan je hier haast de slappe lach krijgen van de meest simpele dingen!
Eenmaal in Bamenda hebben we eindeloos voor stof gekeken voor jurken, maar het ging ons zo duizelen, dat we in een beetje westers café zijn neergeploft. We moesten een uur op eten wachten en nog langer op het drinken, maar het was zó lekker! Na twee en een halve maand hier een verse, nog warme, dikke bruine boterham met tonijn (veilig uit blik en zonder kop en graten) en kaas <3.
Erna gingen we naar een huis van een Afrikaan die we ons eerste weekend al hadden ontmoet. Hij maakt namelijk souvenirs, maar had geen plek om het ergens anders allemaal uit te stallen. We hebben belachelijk veel inkopen gedaan, maar gingen toch met een voldaan gevoel naar huis .
Omdat dit het laatste weekend van de Nederlanders was, zijn we ’s avonds nog gaan stappen. Weer een geslaagde avond!
De volgende dag zouden we samen nijlpaarden gaan kijken. We vertrokken om 11.00 uur en zouden om 16.00 uur weer thuis zijn. Omdat we geen brood meer hadden, besloten we alleen wat nootjes mee te nemen. Achteraf geen goed idee in deze cultuur…
De reis heen viel een beetje tegen, we moesten vaak stoppen omdat nog dingen geregeld moesten worden; er moest soms toestemming worden gevraagd, getankt, onze gids wilde nog een fles palmwijn hadden, ect. Eenmaal bij het meer, gingen we in een houten boot met motor. Bij het eerste beste eiland moesten we stoppen omdat de kapitein naar brandstof moest zoeken. Een uur later gingen we verder… Al zoekend naar nijlpaarden begon onze gids ineens de zingen en te klappen. De palmwijn sloeg aan. Hij probeerde toch een beetje gids te spelen door steeds tegen Britt te zeggen: ‘kijk een andere boot!’, als hij er één kilometers verderop zag!
Toen het ging schemeren en we nog niets hadden gezien, vroeg een van de Nederlanders of we terug konden. Veel van hen hadden het allang gehad!
Het was al donker toen we nog terug voeren… en daardoor zag de kapitein niet dat hij door een visnet ging… de motor stopte er toen mee! Het eerste kwartier gingen we verder bomen en we kwamen bijna niet verder. Gelukkig deed hij het later toch weer en kwamen we aan land.
Eindelijk in de auto terug, kon het nog niet soepel lopen. Eerst een controle van de politie; alle papieren die er waren moesten we laten zien, vervolgens stond er een auto op de weg die iemand aan het helpen was die in het ravijn was gereden en daarna kregen we een belletje van de Nederlanders dat de motor van de auto met vier wiel aandrijving was ‘gebroken’. Achteraf gezien was het niet gebroken, want steeds reden ze weer kleine stukjes verder. Wel moest er een taxi geregeld worden om terug te komen…
Na alle avonturen en op enkel ons ontbijt zaten we om 23.30 uur aan ons avondeten! (Mark, het was erg fijn dat je om 21.00 uur Britt belde en vol geuren en kleuren vertelde over jou MacFlurry en sushi….!!)

De laatste week was vol feestjes en proberen we kort te houden:
Eerst aten we bij de nonnen met de Nederlanders voor afscheid en hebben jambe leren spelen! Dit was heel gezellig!
De volgende avond was het echte afscheidsfeest bij de Nederlands thuis. De kamer zat zeker vol met 30 man en één van de Afrikanen had een planning gemaakt voor het feest (dat heeft elk feest hier). Er werd veel gespeecht. Eén iemand vroeg elke Nederlander naar voren en vertelde kort wat over haar. Ook wij mochten naar voren en ze vertelde vol trots dat wij nog bleven. Het was knap hoe goed ze ons eigenlijk kennen in zo’n korte tijd.
Ook was het hemelvaart. We zijn toen met twee Afrikaanse docenten naar Bamenda geweest naar een kathedraal. Alle mensen van alle dorpen in de omgeving gingen erheen: het werd uren staan in de brandende zon. Na 2 uur zijn we ergens neergeploft om wat te gaan drinken, het was weer heel gezellig!

Okee, het wordt weer een lang blog, maar we zijn al bij het afgelopen weekend! Vrijdagmiddag na de dienst gingen we naar Shisong, waar de andere studenten van onze school verblijven. We zaten al een kwartier op onze taxi te wachten toen we hem verstandig besloten te bellen: hij bleek nog in Bamenda (op zijn tempo 2-3 uur). Ik zei dat we een andere taxi gingen regelen en toen had hij in 5 minuten iets voor geregeld, haha. Helaas stond de auto naar 5 minuten op stuurslot en wist de chauffeur niet wat te doen. Uiteindelijk reed iemand anders ons naar Bamenda.
In Bamenda moesten we overstappen en werden we door 4 taxichauffeurs tegelijk aangesproken en ze wilde ons allemaal brengen. Ze pakken je dan echt bij de arm en schreeuwen bijna. Gelukkig was onze redder in nood een doctor uit Shisong! Hij liet zijn pasjes zien en we stapten bij hem in de auto. Ideaal: met maar twee personen op de achterbank in een dikke jeep. We kwamen rond 19.00 uur aan en hebben deze avond eindelijk een warme douche gehad!
’s Ochtends hebben we ‘uitgeslapen’; pas om 8.00 uur ontbijt. We hebben eerst een rondje gelopen in het chique ziekenhuis daar en zijn toen naar Kumbo gegaan; een grote stad dichtbij. Nu slaagden we allebei voor drie soorten stof! Dus deze komende week eindelijk naar een naaister! 
’s Avonds hebben we ergens lekker gegeten en zijn we met z’n allen de kroeg in gegaan. Er gingen ook twee afrikanen van het ziekenhuis mee . Het was een leuke verrassing dat Nederland tegen Ghana speelde! Eline begreep pas halverwege dat het een oefenwedstrijd was…
Na de wedstrijd gingen we naar een nachtclub. Er was kei leuke muziek, alleen het mannengehalte was wel heel hoog. Gelukkig kon Rob (één van de Shisongstudenten) zich toch wel vermaken , haha. Voor de meeste van ons was dat smirnoff al aardig heftig… haha. De terugreis was dan ook met veel gegiegel en gegil. We zaten met 9 volwassen man in de taxi en we moesten over allemaal keien en stenen. De taxi stopte soms als wij brulde, want hij dacht dat er wat ergs gebeurde, oeps…
Eigenlijk moeten de Shisongstudenten altijd om 19.00 uur binnen de poort zijn, maar gelukkig konden we de guard uitleggen dat er een voetbalwedstrijd was van Nederland.
Het was een enorme uitdaging om door het ziekenhuis stilletjes naar het huis van de Shisongstudenten te komen. Dit was eigenlijk teveel gevraagd voor Eline, haha.
De volgende ochtend vroeg, hadden sommige het zwaar. Wij konden gelukkig het heerlijke verse brood hier wel aan..  Na het ontbijt gingen we om half 9 met een doctor mee naar een waterval. Het was een heel stuk door de bush bush. Gelukkig had hij een kapmes mee om de weg vrij te maken. Het was prachtig! En na het avontuur werden we ook nog verwend met patatjes en een omelet bij hem thuis. De hele familie verwelkomde ons en ze bleven maar glimlachen, zo lief!
Hierna moesten we wel echt naar huis, want je weet nooit hoe de weg terug gaat… en ons voorgevoel was goed. We moesten 2 uur wachten voor we gingen omdat de taxi niet vol kwam, haha. We kijken tegenwoordig niet zo snel ergens meer van op, maar toch moesten we wennen aan het idee dat er een levende kip zonder kooi onder onze voeten zat.
Na weer een rit van ongeveer 7 uur waren we thuis. Nu, maandag, genieten we weer na van dit leuke weekend! 

De komende twee weken lopen we op de medical ward. Vandaag was alleen kort, want Eline’s spalk zat los en we hebben dik twee uur bij de tandarts gezeten. Het voelde allemaal net wat anders dan een gewone tandarts, maar problem is solved .

See you! Greets Britt and Eline